We leven in een beeldcultuur. Wat mij dus nog het meest schokte was een foto op de voorpagina van de Gazet Van Antwerpen, daags na de verkiezingen. Ze toont ons een breed lachende Louis Tobback die op de verkiezingsavond in het Volkhuis van Wilrijk door enkele enthousiaste SP-militanten triomfantelijk wordt opgetild. Sommigen heffen de gebalde vuist en een van hen houdt een ingekaderde oude affiche omhoog. ´DE ROODE ZONDAG´ staat er in vette letters op. Het verre verleden en het heden ontmoeten elkaar. Het is een schrijnend beeld, want de geestdrift van de jongens is duidelijk oprecht. Vergeten de pijnlijke confrontatie van het Globaal Plan, vergeten de bedenkelijke uitspraken van Johan Van De Lanotte over ´criminele vreemdelingen´, vergeten de Agusta-affaire (die tijdens de verkiezingsavond van de BRTN door Robert Voorhamme geheel terzake de ´Ancia-affaire´ werd genoemd). De SP die enkele weken voordien nog een katastrofale uitslag vreesde, haalde voor Kamer en Senaat de ´magische´ 20% en bleef er voor de Vlaamse Raad net onder. De regerende coalitie ´werd niet afgestraft´ en Jean-Luc Dehaene vormt een nieuwe regering.
De vooruitgang van de SP WOrdt toegeschreven aan de polarisatie tussen die partij en de VLD Op het vlak van de sociale zekerheid. Vele mensen zouden teruggeschrokken zijn voor de gevolgen van de vrije-marktbenadering van de liberalen en voor sociale zekerheid gekozen hebben. Deze interpretatie kan betwijfeld worden. De eerste gegevens van de exit-polls van Marc Swyngedouw geven aan dat de geringe winst voor de SP hoofdzakelijk afkomstig is van Agalev en dat de SP verder verliest aan het Vlaams Blok. Voor de Kamer verliest Agalev in Vlaanderen trouwens net evenveel (-0,8%) als de SP wint en voor de Senaat is de winst van de SP in Vlaanderen (+1,9%) kleiner dan het verlies van Agalev (-2,3%).
Hier en daar gingen wat verontruste stemmen op over de resultaten van het Vlaams Blok, maar de overwegende teneur was er een van opluchting. Het zwarte beest zou gestopt zijn. Vier jaar geleden waren alle democraten met verstomming geslagen, nu wint het Vlaams Blok voor de Kamer er in Vlaanderen 2% bij en velen halen opgelucht adem ´want het had erger kunnen zijn´. Na het lanceren van de verhullende term ´anti-politiek´ tijdens de campagne, werd ons een nieuwe pseudo-wetenschappelijke vondst voorgeschoteld. Het Blok (en ook Agalev) zouden aan hun ´sociologisch maximum´ zitten. Men schijnt niet te beseffen dat het hanteren van dergelijke nonsens verder de depolitisering in de hand werkt. De enige zinnige inhoud die het begrip sociologisch maximum kan hebben, is dat de groeimogelijkheden van het Blok slechts bij bepaalde (maar niet genoemde) sociale bevolkingsgroepen zou liggen. Hierbij dient men dan waarschijnlijk aan ´kansarmen´, bewoners van grootstedelijke ´probleembuurten´ en andere ´verwaarloosden´ te denken. Die mensen zouden eerder dan anderen geneigd zijn om ´anti-politiek´ te stemmen. Jammer genoeg beantwoorden kantons als Kapellen, Kontich, Beveren-Waas en Zandhoven, waar het Blok voor de Kamer ruim boven zijn gemiddelde scoort, niet aan dat profiel. En de vooruitgang in kantons zoals Brugge (+2,9%), Harelbeke (+2,9%), Westerlo (+4,4%), Mol (+3%), Hoogstraten (+3,8%), Deinze (+3,6%), Bilzen (+3%), Riemst (+3,8%), Ninove (+3,8%) ... getuigt toch niet echt van een stagnatie. Men hoede zich er ook voor om zich te sussen met de niet geheel verwezenlijkte natte dromen van de Antwerpse Vlaams Blokkers. Voor de Vlaamse Raad is het Vlaams Blok in de kieskring Antwerpen nog steeds goed voor 27,7% van de stemmen en dus nog steeds veruit de grootste partij. En hierbij dient men rekening te houden met de score van de heer Huts van de VLD, die in die metropool verkiezingspropaganda voerde op exact dezelfde lijn als het Blok.
Enkele weken geleden ontving u onze oproep ´Hoog tijd voor een nieuwe politiek´. Verder in dit nummer vinden de slordigen onder u hem nog eens terug. De verkiezingsuitslag en de verklaringen van een aantal leidende politici (oa. Tobback over het MAP En Dehaene over de onbespreekbaarheid van de Maastrichtnorm) zetten ons er niet toe aan om de inhoud van die oproep als achterhaald te beschouwen. Misschien is de discussieruimte over de manier om de verrechtsing te bestrijden na de verkiezingen nog wat smaller dan ze voordien reeds was, toch denken we dat de noodzaak van zo´n benadering overeind blijft. Indien de progressieve democraten van Agalev, de Volksunie, de SP En de CVP menen dat ze onbeperkt apart te water kunnen blijven gaan, zal de kruikbreuk des te pijnlijker worden.
Bij de zes prioriteiten die formateur Dehaene naar voren schuift mag ´een meerjarenplan voor de werkgelegenheid´ dan wel als eerste worden genoemd, het Maastrichtfetisjisme (3% netto te financieren saldo eind 1996) staat daar volledig haaks op. Los van de inhoudelijke discussie over de Maastrichtnormen dient men er zich nu toch eindelijk rekenschap van te geven dat de eventuele vorming van een Europese Economische en Monetaire Unie niet in 1997, maar ten vroegste in 1999 zal gebeuren. Enig soelaas zou hier het minimum zijn. Maar formateur Dehaene, als fervente aanhanger van de Verplaetse-doctrine, weigert blijkbaar zelfs deze adempauze in aanmerking te nemen. Het gaat hier om een fundamentele maatschappelijke keuze en die monetaire orthodoxie is niet toevallig verbonden met de onmogelijkheid om op het beleidsniveau elke discussie over een vermogensbelasting te voeren. Dergelijke voorstellen worden autoritair weggesnauwd.
Daarmee belanden we bij een tweede pijnpunt. Een aantal leidende politici hebben gaandeweg hun aanleg tot autoritair gesnap en twijfelachtig cynisme verheven tot politieke omgangsvorm. Wie daar vanuit een meester/slaaf-verhouding toe aangetrokken wordt, dient dat dan maar men zijn/haar therapeut te bespreken. Mij stoort het in ieder geval mateloos, vooral omdat er achter die stijl een opvatting over ´leiders´ en ´volgers´, ´beslissers´ en ´onderdanen´ schuilt, die geenszins bevorderlijk is voor de mondigheid van de mensen. En met mondigheid zijn we in Vlaanderen door geschiedenis en traditie toch al niet zo rijkelijk bedeeld. Zou het op dat gebied iets minder kunnen? Ik vrees van niet, want ook hier gaat het om een fundamentele keuze: de beleidsmakers gaan er steeds meer vanuit dat we in een televisionele spektakelmaatschappij leven. Imago´s worden zorgvuldig opgebouwd en ´verfijnd´ om de kijker en de kiezer te imponeren. De relevante discussies spelen zich af achter de televisieschermen. Hebt u, om maar iets te noemen, enig globaal zicht op de wijze waarop de SP en de CVP de sociale zekerheid denken te hervormen? Een ´systematische maar voorzichtige modernisering´ zegt formateur Dehaene. Zo´n nietszegger had ik nu ook kunnen bedenken. Kabinetsmedewerkers en andere experten zullen al wel ingewikkelde technische nota´s en ´scenario´s´ op de tekenplank hebben liggen, maar van een breed maatschappelijk debat zal in deze materie niet echt sprake zijn. De verkiezingsstrijd is immers gestreden, de burger heeft beslist en de opiniekneders hebben beslist dat wat hij zag goed was. Business as usual. Op naar Maastricht en geen verder gezeur. Hoog tijd voor een nieuwe politiek, denk ik dan. U kijkt toch ook?
Het gaat niet goed met de politiek in Vlaanderen. Na het signaal van 24 november-1991 was voor velen duidelijk dat het anders moest. Initiatieven als Hand in Hand, Objectief en Charta 91 wilden ieder op hun manier aan de boom schudden. Helaas, de appel viel weer n iet ver. Na de aanvankelijke opschudding bij ´s lands ´verantwoordelijken´ werd al snel opnieuw op kruissnelheid overgeschakeld. Hier een overstapje, daar een face-lift, veel meer kwam er niet uit de bus.
Met het Agusta-schandaal komt naar buiten wat velen al jaren weten. Een arrangerende opvatting over de politiek en bedenkelijke praktijken gaan hand in hand. Een nieuwe generatie politici heeft wellicht getracht in de wildgroei te snoeien. Ze hebben echter ook veel toegedekt.
Intussen rukt rechts verder op. Het Vlaams Blok zit nu overal. Ook al in de media. Het bespeelt de angst voor, de vage klachten over en de agressieve verwerping van de/het Andere. Ook de VLD tapt uit een dergelijk vaatje. Zij gebruikt de mythe van de heroïsche strijd van de ´burger´ tegen de ´drukkingsgroepen´ met de bedoeling de welvaartsstaat verder te ondermijnen. Met de idee van individuele zelfbeschikking praat zij de meedogenloze concurrentie van de vrije markt goed. In deze strijd om de ´survival of the fattest´ worden steeds meer mensen uitgesloten.
Wat het credo van de onzichtbare hand van de vrije markt betekent, hebben de Mexicanen bijvoorbeeld nog maar pas aan den lijve ondervonden. Op enkele maanden tijd verloren een kwart miljoen mensen hun baan. De inflatie vertienvoudigde en de levensstandaard daalde drastisch. Ook het -overigens ondemocratische-Europa van Maastricht verhoogt de structurele werkloosheid, breekt systematisch de sociale verworvenheden af en ondermijnt de overheidsfinanciën. België kende een proportionele verdubbeling van de inkomens uit beleggingen terwijl de lonen en uitkeringen nog altijd dalen.
De politiek heeft zich onderworpen aan de tot natuurwet uitgeroepen logica van de kapitalische economie. Dat heeft geleid tot het gevoel dat er geen ruimte bestaat om een resoluut ander beleid te voeren. De bevolking betaalt daar de prijs voor.
De commercialisering dringt door tot alle sektoren van de samenleving. Ze wordt maatstaf voor succes en smaak.
Het tij werd niet gekeerd. We staan niet eens dichter bij een keerpunt. En nochtans zijn duizenden mensen binnen en buiten de progressieve partijen gewonnen voor een inhoudelijke herverkaveling van de politiek om zo het initiatief terug te winnen tegen de rechtse belangen en ideeën.
Wij menen dat het tij van de verrechtsing alleen kan gekeerd worden door een hergroepering van progressieve mensen rond een project van solidariteit, openheid en creativiteit. Alhoewel vele elementen van een dergelijk project al aanwezig zijn op verschillende plaatsen en in verschillende vormen, ontbreekt nog de samenhang. Zoiets kan niet overhaast tot stand komen. Toch is de toestand te onrustwekkend opdat we nog langer zouden aarzelen. Daarom vinden we dat we nog voor de verkiezingen onze steun aan enkele essentiële standpunten moeten kenbaar maken.
Wij zijn ongerust over de toestand. Wij zijn de Zwarte Zondagen beu. Wij willen onze stem laten horen. De toestand is te ernstig om hem over te laten aan hen die de laatste drie jaar de verzieking niet hebben gestopt. Al voor de verkiezingen moet er een signaal komen.
Daarom sturen wij u deze brief. Wij vragen u drie dingen te doen:
Met vriendelijke groet,
vanwege
Handtekening(en) en adres(sen)
Brief ontvangen van de heer Leo Peeters, Vlaamse Minister van Tewerkstelling en Sociale Aangelegenheden,
gedateerd 22/05/1995
Bijgevoegd vindt u een door mij ondertekend exemplaar van de tekst: Hoogtijd vooreen nieuwe politiek.
Ik heb deze tekst ondertekend vanuit de algemene doelstellingen die in de tekst verwoord zijn. Dit betekent nochtans niet dat ik omwille van de algemene vertolking van de standpunten, mij zonder meer achter elk initiatief zal plaatsen dat onder dergelijke noemer te kwalificeren valt. l k wens dit voor alle duidelijkheid te stellen omdat de implementatie van de standpunten soms op de aan een democratie verbonden grenzen zal stuiten en in dit geval in mijn ogen de democratische principes primeren. Deze visie heeft vooral betrekking op het standpunt´alle politieke rechten voor al wie in het land woont´. Ik ben persoonlijk voorstander van stemrecht voor migranten, doch de tekst is dermate algemeen dat hij ook betrekking zou kunnen hebben op illegaal verblijvenden en ook geen rekening houdt met wettelijk bepaalde beschermingsregels t.v.v. bepaalde groepen (zoals in de taalgrens-gemeenten, de faciliteitengemeenten e.d.m.).
De andere standpunten kan ik ten volle onderschrijven, al treed ik in de tekst de zwart-wit opvatting over politici niet bij. De tekst onderkent immers onvoldoende dat ook heel wat concrete initiatieven werden genomen die de parlementaire democratie fundamenteel ten goede komen, dat de politiek ook op een minder gesloten manier werd bedreven doch daarom -en dat hoefde ook niet- niet steeds onder de aandacht kwam van de media, noch bekend was in bepaalde kringen.
In het kader van de Actie Werk is de SP ZO de dialoog met de vakbond op de werkvloer aangegaan, ik geef toe dat dit jaren verwaarloosd werd. Zo ook heb ik via populaire sportmanifestaties op een informele manier kunnen discussiëren met tientallen mensen omtrent hun verwachtingen en problemen. Tenslotte zijn er ook onverminderd positieve signalen waar te nemen zoals het Verdrag van Leuven, de initiatieven in het kader van het Algemeen Verslag van de Armoede, een groeiend besef ook op Europees niveau i.v.m. een sociale convergentienorm, het initiatief van Maurits Coppieters, de gemeenschappelijk gevoerde antiracisme-campagne van de vakbonden... N iet alles is dus hetzelfde gebleven.
Hoogachtend,
Leo PEETERS
Vlaamse Minister van Tewerkstelling en Sociale Aangelegenheden
Brief ontvangen van Bert Anciaux, Algemeen voorzitter Volksunie, gedateerd 16.5.95
Met veel interesse heb ik uw brief van 9 mei II. gelezen. Graag wil ik langs deze weg op uw oproep reageren. Volgend citaat uit mijn toespraak ter gelegenheid van het verkiezingscongres te Hasselt op 7 mei II. laat m.i. niets aan duidelijkheid te wensen over wat onze verhoud ing tot extreem-rechts in Vlaanderen aangaat.
´Beste Vrienden,
Er is nog een partij waarover ik hier moet spreken.
Mijnheer Dillen, de Volksunie wil een Vlaams Vlaanderen.
Wij willen dat er aandacht is voor de bescherming van ome taal en kultuur. Maar, heren Dillen en Dewinter: wij willen geen Vlaanderen van haat en uitsluiting, wij willen geen Vlaanderen van onverdraagzaamheid en discriminatie, wij willen geen Vlaanderen waar mensen schrik moeten hebben om wat ze zijn of wat ze denken.
Wij willen, geen Vlaanderen waar politiek andersdenkenden de Schelde worden ingekieperd om er te verzuipen. Antwerpen is Parijs niet!
Voor zo´n Vlaanderen heeft de Vlaamse emancipatiestrijd niet gediend!
Tot die Vlaamsgezinden die nog menen dat zij om Vlaamse motieven voor de partij van Karel Dillen moeten stemmen, wil ik dit zeggen.
Het Vlaams Blok parasiteert op Vlaamse symbolen. Het Vlaams Blok parasiteert op Vlaamse manifestaties. Het Vlaams Blok werpt een smet op de leeuwevlag. Het Vlaams Blok heeft geen recht van spreken over de Vlaamse ontvoogding. Met de gestage en demokratische groei van de Vlaamse zelfstandigheid heeft het niks, maar dan ook niks te maken.´.
Wat betreft de konkrete punten waarvoor u de aandacht vraagt, zou ik u met veel aandrang willen vragen rustig kennis te nemen van het VU-programma dat ter gelegenheid van deze verkiezingen werd gepubliceerd. Het werd u door het VU-sekretariaat bezorgd. U zal zien dat de door u aangehaalde punten uitgebreid in dit programma worden behandeld en dat de parallellen zeer groot zijn.
Zo hecht de vu een absolute prioriteit aan de tewerkstelling, stelt zij een inhoudelijke hervorming voor inzake de sociale zekerheid waarbij géén sprake is van privatiseringen afbouw, willen wij komen tot een andere financiering door de lasten te spreiden over de algemene middelen en ook de robots en de grote vermogens hun gerechtvaardigd aandeel te laten dragen, hechten wij bijzonder veel belang aan kuiturele en kreatieve ontwikkelingen blijven wij ijveren voor nieuwe politieke zeden. Wat dit laatste betreft, wijzen wij u er ten andere op dat de vu reeds in 1980 voorstellen deed over onder meer de partijfmanciering en de open boekhouding. Wij werden daarin echter door geen enkele andere partij gevolgd. Tot vandaag blijft de Volksunie de enige politieke partij die over rechtspersoonlijkheid beschikt.
Op een punt verschillen wij licht van mening. Politieke rechten blijven voor ons gekoppeld aan nationaliteit. Wij zijn dan ook geen voorstander van het automatisch toekennen van stemrecht aan al wie hier woont. Daartegenover blijven wij ijveren voor een soepele naturalisatieprocedure waardoor migranten die méér dan vijfjaar in dit land wonen en de streektaal kennen, zich door een eenvoudige aanvraag bij de ambtenaar van burgerlijke stand, kunnen laten naturaliseren.
De vu zal zich echter blijven verzetten tegen het automatisch toekennen van gemeentelijk stemrecht aan alle EU-onderdanen die hier verblijven. Vooral in Vlaams-Brabant wordt hierdoor immers de positie van de Vlaamse inwoners eens te meer bedreigd. Wij menen dat in dat verband voorwaarden op het vlak van taalkennis en het betalen van gemeentelijke belastingen moeten afgedwonden worden.
Wij zijn ervan overtuigd dat een eerlijk antwoord, ook over datgene waarin we met u enigszins van mening verschillen, hierop zijn plaats was en een kleine bijdrage betekent in de groei naar een betere politiek.
Met vriendelijke groeten,
Bert ANClAUX
Algemeen voorzitter vu
N.v.d.r. Een bijna identieke brief werd ons toegestuurd vanwege Vic ANCIAUX, vader van.
Tegen de tijd dat deze Nieuwsbrief bij u in de bus valt, heeft het Ant werps Overleg van Charta 91 zijn eerste jaar achter de rug (*). Een aanleiding als een andere om een balans op te maken. Het Antwerps Overleg steunt dus als het ware op de fameuze tien-puntenverklaring. Daarin verbinden de ondertekenaars er zich ondermeer toe om rond die tien punten en over de partijgrenzen heen samen te werken. Stelt die samenwerking nu iets voor?
Wie had gehoopt de 22 ondertekenaars van nu af aan geregeld arm in arm in arm, in een kolkende reidans rond Brabo te zien evolueren, moet wel teleurgesteld zijn. Politiek blijft een serieuze zaak, zelfs in Antwerpen, en daarbij: niets is zo hardnekkig als oude gewoontes. Dat neemt niet weg dat de geest van de Charta-verklaring zich al een paar keer, weliswaar heel bescheiden, heeft gemanifesteerd.
Zo is er het voorstel om ook migranten in de districtsraden op te nemen. Akkoord, dat voorstel werd verworpen, maar dat is niet het punt. Opmerkelijk is dat het gezamenlijk werd ingediend door enkele vrouwelijke gemeenteraadsleden uit SP, Agalev-BSV En Antwerpen ´94.
Een ander interessant feit was dat een aantal raadsleden uit de meerderheid door hun kordate houding hebben kunnen verhinderen dat een schepen een waardevol terrein aan de industrie verkwanselde. Ooit fungeerde de gemeenteraad als de volgzame notaris van de beslissingen van het college. Vandaag zijn er die zich blijkbaar niet meer in die rol laten opsluiten.
Niet onbelangrijk is tenslotte dat nogal wat raadsleden, tenminste degenen die de tien-puntenverklaring ondertekenden, elkaar in het kader van Charta geregeld ontmoeten. Dat levert telkens bijzonder boeiende gesprekken op, in een ontspannen sfeer en mijlenver van alle partijkwezelarij of krampachtige hanerigheid.
Het was echter niet de bedoeling u hier een stukje platte propaganda op te dienen. Niet alles is zo positief in de Antwerpse bestuursmeerderheid. Dat deze coalitie van SP, Antwerpen ´94, VLD En Agalev-BSV een problematische samenhang vertoont, is elders al ontelbare malen geschreven en gezegd. Laten we hier concreet twee punten aanwijzen.
Er is vooreerst de financiële situatie van Antwerpen. Zoals het ook al aangestipt werd in de tien-puntenverklaring van Charta, is een vernieuwend beleid maar mogelijk als daar middelen voor zijn. De Charta-verklaring vermeldt een aantal mogelijkheden, waaronder sommige heel drastisch, zoals een moratorium op de schuldenlast - eventueel een schuldherschikking - of een serieuze renteverlichting. Afgezien van een schuchtere poging, helemaal in het begin, is er door de raadsleden-ondertekenaars nog niet veel ondernomen, al was het maar een principiële stellingname ten voordele van een andere, meer politiek gekleurde aanwending van de beschikbare middelen. Het probleem is nu bovendien acuut geworden, want plots dreigt er, vanwege een verkeerde inschatting van de te ontvangen middelen, een tekort van één miljard. Binnen het schepencollege is daar onenigheid over gerezen. Waar moet dat miljard worden gevonden en wat zal de houding zijn van bijvoorbeeld Leona Detiège, Mieke Vogels, Gilbert Verstraelen or Eric Antonis?
Iets anders is de waterdichtheid van het cordon sanitaire. Tijdens de laatste verkiezingen is al weer gebleken hoe dicht sommige VLD-standpunten deze van het Blok benaderen. Zolang er nog verkiezingen in het zicht waren, bleven de meerderheidspartijen voorzichtig met elkaar omgaan. Maar sinds 21 mei achter de rug is, hoeft men niet meer zo op te passen. De kans zit er dik in dat de barsten nu stilaan zichtbaar zullen worden. Vooral het Blok zal niets onverlet laten om de VLD uit de coalitie los te weken en om tweedracht te zaaien. Dat is dan ook prompt gebeurd.
Inderdaad, onmiddellijk na de verkiezingen legde het Blok een motie ten gunste van de uitbreiding van de Antwerpse luchthaven ter stemming. Het was al lang geweten dat de VLD voor die uitbreiding is, in tegenstelling tot vele anderen binnen de coalitie. Al vlug bleek dat de VLD Er geen problemen mee had om samen met het Blok voor die motie te stemmen. Op het praktische vlak heeft zo´n motie weliswaar niet veel om het lijf. Het gaat immers om iets waar alleen de Vlaamse regering voor bevoegd is en het zal wel niet een motie van de Antwerpse gemeenteraad zijn die de toekomstige Vlaamse Regering in een of andere zin zal beïnvloeden.
Strikt genomen gaat het hier bovendien over een louter technische kwestie. Een motie ten voordele van de verlenging van een startbaan is immers wat anders dan een die de sluiting van alle moskeeën voorstelt. Maar dat is nu precies waar het Blok op aanstuurt. De Winter en zijn aanhang willen aantonen dat er best met hen samen valt te werken op het vlak van puur bestuurlijke, zeg maar, neutrale kwesties. Eerst willen ze de VLD En sommige burgerlijke elementen uit Antwerpen ´94 voorspiegelen hoeveel opvattingen ze gemeen hebben over een zogenaamd gezond beheer van de stad. Ze willen het rechtse deel van de coalitie lekker maken, het doen voelen hoe veel vlotter er met het Blok valt te besturen in plaats van met progressieven die voortdurend moeilijk doen. Pas dan zullen ze uitpakken met hun kwalijk ruikende ideeën over onderwijs, buurtwerking, veiligheid, OCMW-beleid, onthaal van vluchtelingen, cultuur enz. Neen, zelfs een motie die stelt dat alle huizen een deur dienen te hebben, zou men moeten weigeren goed te keuren als ze van het Blok komt.
Uit de hiernaast gepubliceerde brief kunt u opmaken dat er nog andere redenen tot ongerustheid zijn. We gaan er niet verder op in. De brief spreekt voor zichzelf. Maar we schreven het al: niets is zo hardnekkig als oude gewoontes.
Brief aan de fractieleiders van de democratische partijen in de Antwerpse gemeenteraad
GEACHTE MEVROUW, MIJNHEER,
Zoals u waarschijnlijk weet tracht Charta 91 de evolutie van de politieke toestand in Antwerpen, en meer bepaald de werking van het stadsbestuur, aandachtig te volgen. Deze belangstelling spitst zich toe op twee niveaus. U zal zich herinneren dat het initiatief voor een ´cordon sanitaire´ uitging van onze beweging. Daarnaast menen we dat dit cordon, een stellingname die zich situeert op het formeel politieke vlak (geen enkele samenwerking met het Vlaams Blok) dient aangevuld met concrete en positieve politieke activiteit die de wind uit de zeilen kan nemen van de autoritaire stroming die onze maatschappij teistert.
In dit kader menen we dat het onze taak is om uw aandacht te vestigen op twee ontwikkelingen binnen het stadsbestuur die ons verontrusten,
Volgens onze informatie blijkt dat op een aantal commissievergaderingen van de gemeenteraad de leden van de meerderheid uitblinken door hun afwezigheid , zodat de afgevaardigden van het Vlaams Blok zwaar in de meerderheid zijn. Hoewel we ons bewust zijn van de soms zware agenda´s waarmee de gemeenteraadsleden overladen worden en hoewel we geen propagandisten zijn van dwangarbeid, menen we toch dat het de prioritaire taak is van de democratisch verkozenen om op alle vergaderingen voltallig aanwezig te zijn. Dat dit, amper zes maanden na het aantreden van de coalitie, niet steeds het geval blijkt, vervult ons met enige ongerustheid.
Daarnaast achten wij het niet bevorderlijk voor de goede werking van het stadsbestuur dat de functionering van het schepencollege zoals in de vorige legislaturen nog steeds op een gecompartimenteerde wijze wordt aangepakt. Dit is manifest in tegenspraak met de pre-electorale beloftes over´een nieuwe wind´ die zou waaien. Het wederopnemen van de praktijk van de ´baronieën´ zou volgens ons bijzonder nadelige gevolgen hebben vooreen beleid met visie.
Wij vinden het belangrijk om uw aandacht te vestigen op deze twee punten van kritiek. Graag ontvingen we enige reactie op dit schrijven.
Hoogachtend,
CHARTA 91
(*)Misschien toch even een geheugensteuntje. Eind mei 1994 geraakten mensen uit ondermeer Agalev, de SP, de BSV, de ACOD, in de schoot van Charta akkoord overeen tien-puntenverklaring. Die tien punten suggereren aan het nieuwe gemeentebestuur -dat toen nog moest worden verkozen- de basisvoorwaarden om van Antwerpen opnieuw een leefbare, bestuurbare en verdraagzame stad te maken. Belangrijk is dat deze tekst werd ondertekend door 22 leden van de meerderheid, onder wie Leona Detiège, Mieke Vogels, Patsy Sorensen en Eric Antonis. Verder nog door de voltallige Agalev/BSV-fractie, een tiental sp-ers en enkele mensen van Antwerpen ´94. Even belangrijk is ook dat de tien-puntenverklaring besluit met het uitdrukkelijk engagement van de ondertekenaars, om over de partijgrenzen heen met elkaar te willen samenwerken.terug
De grijsheid waar de hemel
geen schuld aan heeft.
De grijsheid waar ik ook
niets aan kan doen, waar
niemand wat aan doet.
De vakantie,elke
voze vakantie.
De godsamme zondag.
De as die men ons op het hoofd laadt.
Het lam dat alleen
zijn kruis draagt.
Het kind dat zijn verdiende
straf gelaten ondergaat.
Alles wat altijd wel zo
zal zijn...
´Elk dier treurt na de coïtus´,
kakelt de kerkvader. Hij keelt
de haan die kraait.
Uit : Stefaan van den Bremt,
Op een bordje volgt de rekening.
Politieke gedichten (1972-1981),
Masereelfonds Gent, 1982