Het duurt nog vijf jaar voor er nieuwe gemeenteraadsverkie zingen zijn. Na de vervroegde parlementsverkiezingen komt ook op dat terrein geen volksconsultatie meer. Meer nog: door de nieuwe regels is het hoogst onwaarschijnlijk dat een regering nog ten val komt. Met andere woorden: de politieke machthebbers zitten tot het einde van de eeuw op hun stoel gebeiteld. Zonder angst voor het electoraat komt de arrogantie van de macht snel weer bovendrijven : de schaamteloze politieke benoeming van Wathelet, een besparing van 100 miljard in een Kernkabinet tot 4 uur ´s nachts, een ministerraad de volgende avond en enkele dagen later een schijndebat waarbij meerderheid tegen minderheid stemt.
Andere - politiek interpreteerbare -contacten met het volk, via een goed werkend middenveld, worden afgebouwd. Om ideologische redenen: alle traditionele par tijen verwerpen vandaag de ´drukkings-groepen´ en roepen om een onafhanke lijke politiek. Om sociologische rede nen: de mensen zijn minder lid van verenigingen en engageren zich niet makkelijk als vrijwilliger.
Dat maakt van de partijen bijna pure verlengstukken van het staatsapparaat. Stijl en werking richten zich op de carrièristen en op de technocraten. De samenleving wordt steeds meer gedacht als een fabriek, waarin het ondernemersbelang door de top wordt geregeld en waarin de basis zwijgend haar deeltaak moet vervullen. Het populisme wordt de regel: charismatische leiders, geprofileerd door media en reclame, richten zich op sloganeske wijze tot de massa. Niet de kritische rede wordt aangesproken, het irratio nele overweegt. Binnen de partij wordt alles ondergeschikt gemaakt aan de stemmentrekkers, die hun politiek afstemmen op de timing van de media...
Zo wordt de politiek dood gemaakt. Welke zijn de grote maatschappelijke debatten die vandaag nog worden gevoerd? Iedereen lijkt het eens te zijn met technocratische logica van Dehaene: België moet zich integreren in de regels van de Duitse economie. Daartoe moet een sterk muntbeleid worden gevoerd (een dure frank dus) en moet een strikt soberheidsbeleid jarenlang worden aangehouden. Dan moet de arbeidskost naar beneden en moeten dus de sociale verworvenheden (dat wordt nu steevast ´privilegie´ genoemd) worden aangetast. De werkloosheid wordt in stand gehouden om dat te realiseren: alle tewerkstellingsmaatregelen van de laatste 15 jaar waren breekijzers tegen statuten en loonschalen! En die gehele politiek moet worden gevoerd zonder de sociale ongelijkheid te verminderen, dus zonder aan de inkomens uit vermogen te raken.
Dat is het ´eenheidsvertoog´, ´le discours unique´, waarover in feite niet wordt gediscussieerd. En zo wordt ´politiek´ (terecht!) vereenzelvigd met antisociale maatregelen. Dat is de anti-politiek van de politici. Er wordt geen maatschappelijk project meer verdedigd, men houdt het bij een boekhoudkundig sturen van de markt.
Men zal raar opkijken bij de eerstvolgende verkiezingen. Vanuit de kabinetten, de televisiestudio´s of de twintig vierkante meter affiches missen de politici veel van wat er bij de mensen leeft. De walging neemt toe. De maatregelen moeten zo duidelijk altijd door dezelfden worden betaald (fiscale fraude? vermogensbelasting? fiscale vrijstellingen? en...wie van die heren betaalt in feite zijn benzine zelf?) Er komt duidelijk geen beterschap in het feit dat de meerderheid zich niet in het beleid herkent. Van die toenemende malaise zal uiteindelijk uiterst rechts profiteren. Het Blok houdt zich gedeisd. In maatpak zitten ze in de instellingen terwijl ze voor hun eigen achterban haat en venijn produceren. Zij maken zich op voor de volgende consultaties. Dehaene, kijk uit je ogen, you let de beast go!
Oogkleppen of slaapmiddelen is wel het laatste wat je kan gebruiken in zulke toestand. We moeten, wat het ons ook kost, een kritische activiteit op gang houden. Kleine groepen, netwerken, punctuele initiatieven...het zijn vitale elementen voor het in stand houden van een civiele maatschappij. Daarom gaat Charta 91 ermee door. Met het Antwerps Overleg, met hearings, met een werking rond stemplicht voor iedereen, met het opstarten van de discussie rond een vermogensbelasting... Daarin staan we niet alleen. Anderen hebben werkingen opgezet: Democratie 2000 in Cent, het Laatste Kwartier, het Democratisch Forum. De civiele maatschappij wordt weliswaar miskend, maar ze is niet dood. leder van ons kan en moet bijdragen tot het laten horen van andere stemmen in die antipolitieke populistische woestijn. Er is toch nog de waardigheid van de denkende mens te verdedigen. En die bijdragen mogen niet geïsoleerd blijven. Daarom een netwerk van individuele, kritische burgers...als een bijdrage tot betere tijden.
De vermogensbelasting werd in het verleden wel vaker vergeleken met het onzichtbare en ongrijpbare dier uit de Schotse hooglanden. Regelmatig opduikend maar even snel verdwenen; velen praten erover, maar niemand gelooft er echt in : een fantasme, een gespreksonderwerp voor de komkommertijd. Zo ook blijkbaar voor de SP-voorzitter die tijdens de afgelopen zomer (bevangen door de hitte?) het bestaan ervan signaleerde maar snel terugschrok voor de geproduceerde golven. Ook binnen de c v r en de VLD Willen de leidende politici er niet van weten. In een recent artikel in De Nieuwe Gazet zegt federaal begrotingsminister Herman Van Rompuy: ´Een vermogensbelasting zou in het huidig klimaat alleen het wantrouwen van de beleggers doen toenemen en de rente doen stijgen, met negatieve gevolgen voor het begrotingstekort. Zelfs de voorstanders van deze belasting zullen moeten toegeven dat ze in 1996 niets zou opbrengen omdat eerst een vermogenskadaster dient opgemaakt.´
En professor Paul De Grauwe. VLD-kamerlid, maakt er in hetzelfde artikel nog minder woorden aan vuil: ´Voor mij liefst geen vermogensbelasting. De Belgen zouden met hun kapitaal toch naar het buitenland vluchten.´ Zo simpel is dat.
Of toch niet. Laten we even het trendy terrein van de Realpolitik verlaten en naar de grond van het probleem kijken. De eerste fundamentele breuklijn (jawel!) loopt tussen overheidskillers en herverdelers. De eersten, om het eenvoudig te stellen, schrijven alle heil toe aan de werking van de vrije markt, de staat dient zich te beperken tot het uitoefenen van enkele ´essentiële´ taken (zoals ordehandhaving), belastingen dienen maximaal teruggedrongen, het privé-initiatief moet aan zo weinig mogelijk beperkingen onderworpen worden. De ´onzichtbare hand´ van de markt zal dan zorgen voor een optimale verdeling van de beschikbare middelen. Ongelijkheid is hierbij de prijs die dient betaald te worden voor individuele vrijheid. Degenen ´die het écht nodig hebben´ kunnen een minimumuitkering krijgen, via al dan niet van overheidswege opgezette liefdadigheidsstructuren. In de jaren tachtig hebben Reagan en Thatcher deze zienswijze redelijk radicaal toegepast. De sociale gevolgen voor de Amerikaanse en Britse samenleving blijken desastreus.
Hel is bekend dat die opvatting ook in onze kontreien wordt gepropageerd. Het feit dat Guy Verhofstadt onlangs de duimen moest leggen voor Herman (´Ik heb nog een boontje te regelen met Van Hecke´) De Croo, dient niet onderschat, maar vooral ook niet overschat te worden. De nieuwe VLD-voorzitter dient zich graag aan als een ´sociale liberaal´ maar de vervanging van de zuivere ideoloog door de geslepen tacticus zegt nog niets over enige fundamentele wijziging in het gedachtengoed.
De andere strekking stelt de vrije markteconomie evenmin in vraag. Het verschil in basisopvatting is hier minimaal, zoals mag blijken uit volgende citaten:
´Aan de botsing van de ideeën, de tegenstelling tussen links en rechts, tussen socialisme en liberalisme, tussen planeconomie en vrijemarkt-systeem, is een einde gekomen. De strijd is beslecht. Het staat voor iedereen vast dat een vrije markt van vraag en aanbod, met een overeengekomen prijs van goederen en diensten als communicatiemiddel tussen beide partijen, de beste methode is om de materiële en geestelijke belangen van elke samenleving te dienen en de betrekkingen tussen miljarden mensen te ordenen. Het systeem schept zoveel mogelijk welvaart, voor zoveel mogelijk burgers. Er bestaat geen betere methode om armoede, onwetendheid en achterlijkheid te bestrijden. (1)
´De implosie van het communisme heeft een einde gemaakt aan de Oost-West-tegenstelling, aan de Koude Oorlog, aan de ideologische kloof tussen de zogenaamde kapitalistische thesis en de communistische antithesis. Het marxisme-leninisme heeft zijn geloofwaardigheid als doctrine en programma van maatschappelijke hervorming verloren... De markteconomie bleek, bij eliminatie, het enig werkzame economische ordeningssysteem met het oog op optimale behoeftenbevrediging, ook al erkenden velen de noodzaak van sociale bijsturing. (2)
Tenzij men zich wil profileren als professor Zonnebloem, dient men dus te discussiëren binnen de krijtlijnen van de markteconomie. Verhofstadt wil die zo vrij mogelijk, Eyskens heeft wat met sociale bijsturing. Het weze voorlopig zo. Het toekomstige verloop van het heden is toch onvoorspelbaar.
Nu blijkt die bijsturing de voorbije twintig jaar steeds moeilijker te functioneren omdat de overheid de vrije marktmechanismen steeds meer armslag heeft gegeven, met name op het vlak van het geld- en kapitaalverkeer, nationaal zowel als internationaal. Men beweert dat die vrijmaking essentieel het gevolg zou zijn van de technologische ontwikkeling, maar ook de meest gesofisticeerde auto kan niet rijden als er geen wegen zijn aangelegd, als u begrijpt wat ik bedoel. De overheid heeft in nagenoeg alle landen zélf de voorwaarden in het leven geroepen die het haar steeds moeilijker maken om de geldmiddelen te verwerven, teneinde haar taken te vervullen. Of om het juister te stellen, ze heeft die verwerving steeds meer moeten verschuiven naar belasting op arbeid en consumptie. Het inkomen uit roerend vermogen werd de afgelopen twintig jaar steeds minder belast omdat men voor dat vermogen steeds meer wegen heeft aangelegd om naar de goedkoopste parkeerplaatsen te snellen.
Deze ietwat frivool geformuleerde stelling wordt op een veel ernstiger manier verwoord in een verslag van de Hoge Raad van Financiën van juni 1993 :
´De liberalisering van het kapitaalverkeer ging niet gepaard met een fiscale harmonisatie. Het naast elkaar bestaan van belastingsystemen en het systematische voordeel dat wordt gegeven aan de spaarders niet-verblijfhouders, zijn krachtige stimuli voor de competitieve defiscalisatie. Voor een kleine open economie waar een begrotingssanering aan de orde is, is de fiscale concurrentie schadelijk: zij beperkt de economische soevereiniteit en vergroot het verschil tussen het belasten van de roerende productiefactoren en het belasten van de vaste productiefactoren, wat kan leiden tot een verkeerde besteding van de middelen. De evolutie van de belastingsystemen van de verschillende Europese landen brengt werkelijk sporen van een neerwaartse convergentie (de landen groeien naar elkaar toe via steeds lagere belastingen, PV) in de modaliteiten van het inkomen uit spaargeld aan het licht, vooral voor de landen die niet beschikken over een systeem van uitwisseling van gegevens (oa. België, PV). In 1992 bevond België zich dus onder de landen met de laagste inhouding aan de bron voor het belasten van beleggingen in vastrentende activa, maar stond het in vergelijking met gelijkaardige landen (Portugal, Griekenland) beduidend verder inzake de liberalisering van het kapitaalverkeer en op de weg naar de Economische en Monetaire Unie. (3)
Zelfs met de recente geringe verhoging van de roerende voorheffing naar 15% meegerekend, blijkt België dus op het vlak van aanslagvoeten zowel als op het vlak van anonimiteit en uitwijkmogelijkheden te behoren tot een van de vermogens-vriendelijkste landen van West-Europa.
Maar hoe zit het nu met de grootte en de verdeling van dat vermogen?Beide elementen zijn wegens hogervermelde discretie die in ons land daaromtrent heerst niet exact te bepalen. Volgens de meest gezaghebbende schatting (4) bedroeg het totale netto-vermogen in 1991 25.825 miljard frank. Er dient opgemerkt dat een aantal vermogenselementen in die raming ontbreekt (bvb. kunstwerken, edelstenen en juwelen, goud). Het totale patrimonium kan opgedeeld worden in roerend en onroerend vermogen. Het eerste is goed voor 66% van het totaal, dus 17.216 miljard frank. Over de verdeling van het roerend vermogen weten we nagenoeg niets. De meest recente studie (5) die hierover enige degelijke schatting bevat, gaat terug op het jaar 1969! Men veronderstelde dat toen de rijkst 1% landgenoten 28% en de rijkste 10%, 57% van het totale vermogen bezat. De hoogste drie inkomenscategorieën, die amper 7,3% van de gezinnen uitmaakten, bleken volgens die studie 46% van het onroerend en 70% van het roerend vermogen te bezitten. Helaas, maar mijns inziens niet toevallig, beschikken we over geen vergelijkbare recentere gegevens.
In elk geval tonen deze summiere gegevens aan dat er bij de zeer gegoeden in dit land een aanslagbasis bestaat die voldoende groot is om via een vermogensbelasting een aanzienlijk bedrag naar de overheid te laten vloeien. Volgens professor emeritus Max Frank zou een eenmalige belasting op de hoogste vermogens, met aanslagvoeten tot 7,5%, ongeveer 1.500 miljard frank kunnen opbrengen.
Tal van ethische, sociale en economische argumenten kunnen aangevoerd worden om zo´n belasting te verdedigen. Niet weinig mensen uit de academische wereld, de vakbonden, politieke partijen en sociale bewegingen, zijn persoonlijk gewonnen voor een dergelijke maatregel. Maar telkens wordt de ´haalbaarheid´ aangehaald. Het monster van Loch Ness blijft ongrijpbaar. Maar nu men in het politieke taalgebruik het ´doorbreken van taboes´ heeft ingevoerd (en meestal bedoelt men dan het frutselen aan sociale verworvenheden), denken we dat het tijd wordt om het taboe van de vermogensbelasting tot onderwerp te maken van een brede maatschappelijke discussie. We zullen vanuit Charta 91 dan ook zeer binnenkort een initiatief in die zin nemen. Wij houden u op de hoogte. Maar nu reeds vragen we de geïnteresseerde lezer die dit stuk tot op het einde heeft doorworsteld om eventuele reacties en suggesties schriftelijk te bezorgen aan het secretariaat.
(1)Guy Verhofstadt, Angst, afgunst en het algemeen belang, Hadewijch, Antwerpen-Baarn, 1994, P.11 terug
(2)Mark Eyskens, De Grote Verjaring. Van de twintigste Eeuw naar het derde Millenium, Lannoo, Tielt, 1994, pp 33,34 terug
(3)Hoge Raad van Financiën, Afdeling Fiscaliteit en Parafiscaliteit. Verslag in verband met sommige Belgische en Europese aspecten van de fiscaliteit op het sparen, Studie- en documentatiedienst van het ministerie van financiën, Documentatieblad, september-oktober 1993, p.180. terug
(4)Peter Praet, Het gezinsvermogen in België, Bulletin van de Generale Bank, nr. 337, maart 1993. terug
(5)Peter Praet, Jean Walravens, Max Frank & jozef Vuchelen, La distribution du patrimoine des particuliers en Belgique(1969), Cahiers Economiques de Bruxelles, nr.79,3etrimestre1978, pp. 56-101. terug
Zo ongeveer een jaar geleden lanceerden oud-Volksuniesenator Maurits Coppieters, Euro-parlementslid Freddy Willockx en de huidige voorzitter van het Vlaamse parlement Norbert De Batselier een oproep om ...
Ja, om wat precies? Zeker niet nog eens een oproep tot progressieve frontvorming, want daar had men onprettige herinneringen aan. Maar het was nog minder de bedoeling om zomaar meteen een nieuwe, Vlaamse groen-linkse partij te stichten. Daar was het dan weer iets te vroeg voor. Wel moest er zo snel mogelijk iets moois tot stand komen tussen de SP.Agalev, de VU en de arbeidersbeweging. Hoe dat er dan moest uitzien. hoorde het voorwerp te zijn van een brede discussie. Echt laaiend enthousiast waren de reacties niet bij de aangesproken partners. In de Volksunie en de arbeidersbeweging - zowel de christelijke als de socialistische - bleef het opvallend stil. Agalev zei niet meteen nee, maar vond zijn eigen herbebossingsstreven al bij al toch interessanter. Eigenlijk bleek alleen in de rangen van de SP enige welwillendheid te bespeuren ten aanzien van het initiatief van Coppieters, hoewel ook Louis Tobback niet bepaald de indruk gaf dat hij stond te trappelen van ongeduld.
Dat belette Coppieters en de zijnen echter niet om onverstoord voort te doen. Er werd een heus tijdsschema opgesteld. lammer genoeg werd dat doorkruist door de parlementsverkiezingen. Maar de uiteindelijke bedoeling was dan toch dat er in het najaar een concreet plan zou klaar liggen. Een groep van een veertigtal intellectuele bollebozen, onder wie bijvoorbeeld LudoAbicht, Herman Balthazar, Jacques Billet, Rudolf Boehm, Kris Deschouwer, Marc Elchardus, Hugo Ongena, Koen Raes, Lode van Outrive, Els Witte enz. zou daarbij voor een discussietekst zorgen. Het najaar komt eraan, maar voor zover we weten zitten de veertig knappe koppen nog altijd te discussiëren over een voorontwerp van een voorontwerp. Naar we nog vernamen, moeten we de eerstkomende maanden niets meer verwachten. De lente van volgend jaar schijnt nu de meest optimistische streefdatum te zijn.
Goed, het hoeft niet allemaal holderdebolder te gaan en de beroepspolitici mogen gerust een stevige achterdocht koesteren. Opmerkelijk is echter dat, in tegenstelling tot de eerder lauwe reacties in het wereldje van de officiële politiek en ondanks de wat slome ijver van de Coppieters-denktank, het initiatief van Maurits Coppieters elders wel weerklank heeft gevonden. Coppieters zelf vertelt dat hij meermalen opgezocht of gecontacteerd werd door mensen en groepen die niets liever wilden dan zijn initiatief uit te dragen. Ook Charta hoorde daar trouwens bij.
In een paneldiscussie tijdens de Gentse Feesten stelde Eric Corijn voor om nu maar meteen overal Coppieters-clubs op te richten. Het publiek beloonde hem hiervoor met een warm applausje, waarmee niet zozeer iets gezegd is over zijn voorstel, dan wel over de mate waarin de idee van een brede groen-progressieve beweging bij de mensen leeft.
Welnu, in Antwerpen werd alvast één zo´n Coppietersclub opgericht, los van en in totale onwetendheid trouwens van Eric Corijns ideetje. Een tiental mensen uit kringen rond het Masereelfonds, Agalev, de christelijke arbeidersbeweging. de BSV van Patsy Sorensen, Charta 91 en nog een paar anderen. vinden het initiatief van Coppieters de moeite overwaard om er iets concreets mee te doen. Hun vrees is ook dat als er ´vanuit de basis´, zoals dat dan heet, niets gebeurt, het initiatief gemakkelijk zou kunnen uitmonden in een operatie die strak onder controle blijft van partij-apparaten en real-politici. De Antwerpse groep -´Het laatste kwartier´ - heeft beslist om mee te werken aan een colloquium dat de BSV op 9 december over heel die kwestie organiseert, waarschijnlijk in het Cultureel Centrum Sint-Andries (te Antwerpen, aan het Sint-Andriesplein, gelegen uiteraard in het Sint-Andrieskwartier).
Op het ogenblik dat we dit schrijven, zijn er nog niet veel praktische details uitgewerkt. Het is echter wel de bedoeling dat op het einde van dit colloquium door de deelnemers een tekst zou worden goedgekeurd. G een academisch gedoe dus, maar - om nog maar eens een modeterm te gebruiken - interactie tussen de zaal en de sprekers. Wie op een of andere manier is geïnteresseerd, kan gerust contact opnemen met:
Koen Calliauw 03/234 07 69,
Dirk Diels 03/322 76 44, contactadres Van den Hautelei 106,2100 Deurne of
Koen Dille 03/23917 07.
Het Democratisch Forum is een nationale politieke denk- en actiegroep. Zij vond haar ont staan in
Het Democratisch Forum is een politieke denk- en actiegroep die zich verzet tegen de aanhoudende vereconomisering van onze westerse samenleving. Het Forum kant zich tegen de steeds toenemende vereenzamende individualisering, tegen de stijgende sociale ongelijkheid, tegen culturele vervlakking, ecologische afbraak, verval van gemeenschapszin, tegen de radicale dominantie van het economische en financiële op het sociale en cultureel-maatschappelijke, tegen de almacht van de groei-winst-nut-en-welvaart boven de principes van evenwicht, welzijn en gemeenschapszin.
De voornaamste strijdpunten van het Forum zijn:
De huidige politieke klasse is in verval: zij is de vazal van de financiële en economisch machtigen en verdedigt allerminst het algemeen belang. Affaires en corruptie vieren hoogtij. Het Forum wil van de politiek opnieuw een ideologische strijd maken. Politiek is richting kiezen, en niet het ´managen´ van het neo-liberale maatschappijmodel.
Het Forum wil het neo-liberale model dat steunt op concurrentie en groei vervangen door een samenlevingsmodel van evenwicht en verdieping. De kloof tussen arm en rijk en de individualisering die inherent zijn aan het neo-liberale welvaartsmodel, wil zij door haar welzijnsmodel ombuigen naar een sociaal en menselijker leven-in-gemeenschap.
Domeinen die van belang zijn voor de ganse gemeenschap, zoals onderwijs, wetenschap en cultuur, worden meer en meer beoordeeld op hun nuts- en geldwaarde, en niet op hun intrinsiek belang. Steeds meer wordt ons gemeenschapsleven ontwaard door een algehele commercialisering. Zo zijn bijvoorbeeld de media onderworpen aan de dictatuur van de markt en zijn zij in handen van grote financiële groepen. Het Democratisch Forum wil plaats maken voor actieve en creatieve mensen en gemeenschappen en een grotere culturele en maatschappelijke diversiteit, in tegenstelling tot de huidige passieve massacultuur die slechts materiële waarden weerhoudt en kapitaal en markt ongehinderd haar verslavende wil laat opleggen.
De huidige politieke klasse is conservatief. Zij draagt steeds meer haar macht over aan de financieel-economische elite. Het Democratisch Forum biedt een alternatief voor zowel het teloorgaande neo-liberale model als de extreem-rechtse reactie daarop.
Maar dit alternatief is niet zomaar waar te maken. Daarvoor zijn mensen nodig, mensen die eenzelfde pad willen bewandelen, dezelfde richting willen uitgaan, dezelfde samenleving tot stand willen brengen. Initiatief, inzet, actie, reflectie,... allemaal facetten die het Forum nodig heeft om een kans op slagen te hebben.
Wenst u meer inlichtingen, hebt u opmerkingen, kritiek, reacties of wenst u mee te werken aan dit pionierswerk, contacteer ons dan op dit adres:
Peter Timmerman,
Dorpsstraat 69,
8340 Sijsele,
tel. 050/37.46.82.
In een volgende vrije tribune zal Eric Goeman het hebben over Democratie 2000
Zoals u ongetwijfeld reeds weet, heeft Charta 91 een volgehouden werking in Antwerpen ontwikkeld.
Zo werd er voor de gemeenteraadsverkiezingen samen met kandidaten op verschillende lijsten een tien-puntenverklaring opgesteld, die reeds eerder in de Nieuwsbrief werd gepubliceerd en die door de huidige burgemeesteres Leona Detiège en 22 van de zetelende gemeenteraadsleden werd ondertekend.
Op basis van die verklaring wordt de politiek in Antwerpen gevolgd op een Antwerps Overleg, waarop -ongeveer maandelijks- geïnteresseerde burgers en gemeenteraadsleden elkaar ontmoeten. Vanuit dat Antwerps Overleg werden in de voorbije maanden ook al drie hoorzittingen, in Borgerhout, Deurne en Berchem georganiseerd.
We willen nu een hearing-debatavond opzetten over de grootstedelijke problematiek en over de toestand in Antwerpen - na één jaar nieuw beleid. Minister Leo Peeters en schepen Mieke Vogels hebben alvast hun medewerking toegezegd. We wachten nog op het antwoord van een aantal andere schepenen en burgemeesteres Leona Detiège.
De concrete organisatie van de avond en de aanwezige deelnemers kan u vinden op het bijgevoegde strooibiljet, waarop ook de plaats wordt vermeld. Wij hopen met stelligheid op uw komst, de titel van dit stukje indachtig.
De datum: donderdag 23 november 1995.